Καλλιθέα, μια πολύ ζεστή Κυριακή του Αυγούστου απογευματάκι. Οδός και αριθμός δεν έχει σημασία, εξάλλου αυτά τα πράγματα δεν λέγονται ποτέ και σε κανέναν. Δεύτερος όροφος μιας πολυκατοικίας σ έναν ήσυχο δρόμο. Μια Κυρία γύρω στα 35 ποτίζει τα λουλούδια του μπαλκονιού της, φορώντας ένα άσπρο, κοντό και διάφανο μπέιμπι ντολ, με πολύ μεγάλο ντεκολτέ και από μέσα ένα μικροσκοπικό στρινγκ. Ήταν μια απλή γυναίκα, μπορεί ο κλασικός τύπος της Ελληνίδας νοικοκυράς αυτής της ηλικίας, με τα λίγα παραπανίσια κιλά, τη στρογγυλή περιφέρεια και τα μεγάλα στήθη.
Δεν την είδα αμέσως. Άκουσα τον θόρυβο από το πότισμα των λουλουδιών και είδα τα νερά που έτρεχαν στο δρόμο. Σταμάτησα στην είσοδο της απέναντι πολυκατοικίας κοιτάζοντας δήθεν τα κουδούνια, ρίχνοντας λοξές ματιές προς το μπαλκόνι της. Πρώτα φάνηκε το κεφάλι της, μετά ένα μέρος από αυτό που φορούσε και στο τέλος τα πόδια και τα κωλομέρια της.
Στην αρχή, ξέρεις, δεν μπορείς να καταλάβεις αμέσως τι βλέπεις γιατί από μέσα σου ξεπετάγεται ένας χείμαρρος των πιο διαφορετικών συναισθημάτων: νοιώθεις φόβο, ντροπή, ενοχή, ευχαρίστηση και πόθο και όλα αυτά μαζί και ταυτόχρονα. Χρειάζονται λίγες στιγμές για να προσδιορίσεις την ανατομία της, να χαράξεις τις γραμμές της, να δεις τα όρια αυτού που βλέπεις και να ζηλέψεις αυτό που δεν βλέπεις και ακόμα λίγες στιγμές γίνεις ένα μαζί της, να ερωτευθείς αυτό την απλή καθημερινή δουλειά που κάνει, τον ασυνείδητο ερωτισμό που αποπνέει η απροσποίητη κίνηση, η απονήρευτη επίδειξη.
Η Κυρία με είδε. Αποτραβήχτηκε για λίγο προς τα μέσα, αλλά έβλεπα το κεφάλι της να ανασηκώνεται και να κοιτάζει προς το μέρος μου.
Ξέρεις, για μένα αυτή είναι η στιγμή. Δεν κρύβομαι στα σκοτάδια, δεν θέλω ούτε για μια στιγμή να είμαι ο αόρατος άνθρωπος, δεν είμαι ο απρόσωπος που ηδονίζεται μόνο με το που βλέπει. Θέλω να δει ότι την κοιτάζω και θέλω να νοιώσει και αυτή τα ίδια ακριβώς συναισθήματα:ντροπή, ενοχή, περιφρόνηση, οργή αλλά και ευχαρίστηση και αυταρέσκεια.
Θέλω να δοκιμαστεί από έν... Læs hele novellen
