Εργάζομαι σε μια εταιρεία W-W-I. Η φύση της δουλειάς μου απαιτεί σε σπάνιες περιπτώσεις προσωπική επαφή με τη πελατεία όπως και τους εξωτερικούς συνεργάτες και η καθημερινή εκκαθάριση της γίνεται μέσω επιστολών, e-mails, τηλεφωνημάτων κ.ο.κ...
Ένα διάστημα, αρκετά μεγάλο είναι η αλήθεια, μας απασχολούσε ένα πολύ ενδιαφέρον και ασύνηθες project το οποίο χρειαζόταν συνεννοήσεις με διάφορους παράγοντες της αγοράς. Ήμασταν μια ανάσα από το καλό τέλος της υπόθεσης αλλά για το οριστικό της χρειαζόμασταν νομική γνωμάτευση (τι πρωτότυπο). Στο νομικό τμήμα της του αρμόδιου οργανισμού γινόταν ένας κακός χαμός με αποτέλεσμα να καθυστερούν να γνωματεύσουν και να κινδυνεύουμε να βγούμε εκτός χρόνου. Έπρεπε να βρούμε μια λύση και μάλιστα γρήγορα διότι δε ξέραμε τι θα μας παρουσιαζόταν στη πορεία. Η διαφαινόμενη, αναγκαστική, λύση ήταν να μιλήσω με την Διευθύντρια του νομικού τμήματος, προς μεγάλη μου απογοήτευση βέβαια διότι άλλη μια φορά που είχε ξαναχρειαστεί να το κάνω η εμπειρία της συνεργασίας δεν ήταν η καλύτερη για κανέναν μας, ευτυχώς ήταν Παρασκευή βράδυ.
Δευτέρα πήγα στη δουλειά και εφ' όσον δεν υπήρχε καμία εξέλιξη, έκλεισα τη πόρτα του γραφείου μου, μάζεψα τις λιγοστές, από το κυριακόβραδο, δυνάμεις μου και σχημάτισα το νούμερο της επικεφαλής του νομικού τμήματος, μετά από αρκετά χτυπήματα μια όχι άγνωστη αλλά ούτε και οικεία βαθιά γυναικεία φωνή απάντησε. Καλημέρισα, συστήθηκα, όπου από τον τόνο της φωνής της αν και προσπάθησε να το κρύψει φάνηκε πως ούτε και αυτή πολυενθουσιάστηκε, δε πτοήθηκα άλλωστε δεν ήμουν χθεσινός και ο χρόνος πέρναγε, χαμογέλασα και, αφού τη ρώτησα τα τυπικά, μπήκα στο θέμα μου όπου επιβεβαιώνοντας τις σκέψεις μου προθυμοποιήθηκε να μας εξυπηρε... Læs hele novellen
