Δουλέυα σε μια μεγάλη εταιρία, εδώ και μερικούς μήνες, σε μια αρκετά τυπική θέση με κανονικό μισθό. Συνηθισμένα πράγματα δηλαδή. Σαν άνθρωπος γενικότερα, είμαι αυτό που θα έλεγε κανείς "μερακλής". Το καλομαγειρεμένο μου το φαγάκι, το ωραίο μου το κρασάκι, το γυναικάκι μου και όλες τις άλλες "εκλεκτές" απολαύσεις της ζωής. Ξέχασα να πω προηγουμένως οτι δεν είμαι Αθηναίος. Κατάγομαι από την επαρχία και συγκεκριμένα από ένα χωριό της Άρτας. Εκεί οφείλω να πω οτι οι άνθρωποι είναι μαθημένοι αλλιώς... Παντρεύονται μικροί, περνάνε καλά με λιγότερα και γενικότερα αρκούνται σε μια πολύ ήσυχη ζωή...Καμμία σχέση με τις ακολασίες που αντίκρυσαν τα μάτια μου (και παρ ολίγον να νιώσει και ο κώλος μου) στην μεγάλη πόλη...
Από το χωριό έφυγα στα 18 για σπουδές στην Αθήνα και έκτοτε παρέμεινα στην μεγάλη πόλη για δουλειά. Οι δόλιοι οι γονείς μου πάντα πίστευαν ότι έχω σπουδάσει το επάγγελμα του μέλλοντος και ότι θα είμαι πολύ προνομιούχος με τις σπουδές που έχω κάνει στο μέλλον, αλλά αν είχα τα θάρρητα, θα τους κοιταζα κατάμουτρα και θα τους έλεγα:
"Χίλιες φορές καλύτερα στην στάνη με τα πρόβατα, παρά με τα κομπιούτερ και τους
κομπιουτεράκηδες!"
Από τη στιγμή που έγιναν τα έκτροπα, η μέρα μου ξεκινάει με έλεγχο του κώλου μου στην λεκάνη και με μία μούτζα στον εαυτό μου για τις επιλογές μου... (Γιατί ο έλεγχος;;; Υπομονή και θα...καταλάβετε!)
Ο πρώτος καιρός στη δουλειά ήταν αρκετά χαλαρός σε σχέση με την μετέπειτα κατάσταση... Αυτό σημαίνει οτι δουλευα το 8ωρό μου κανονικά και που και που και καμμιά υπερωρία όταν υπήρχε έκτακτη ανάγκη... Για πληρωμή των υπερωριών ούτε λόγος, μιας και ο συγκεκριμένος κλάδος δεν πληρώνει ποτέ υπερωρίες...Ποτέ;;; Έτσι τουλαχι... Læs hele novellen
