Καθημερινά μπαινοβγαίνουν διάφοροι στο γραφείο μου. Εδώ και αρκετό καιρό όμως έχω σταμπάρει ένα πανέμορφο μελαχρινό και ντροπαλό αγόρι που μας φέρνει καθημερινά την εσωτερική αλληλογραφία.
Μου χαν μπει διάφορες ιδέες που ούτε καν τολμούσα να τις παραδεχτώ στον ίδιο μου τον εαυτό. Πολλά βράδια παίζοντας μόνη μου.. Με είχα σκεφτεί με τον μικρό στις πιο απίστευτες στάσεις, στα πιο απίστευτα σημεία.. Ποτέ όμως δεν μπορούσα να φανταστώ αυτό που μου συνέβη πριν από ένα μήνα...
Είναι 9 το πρωί, η πόλη βράζει κι εγώ τρέχω πανικόβλητη για το γραφείο καθώς για άλλη μια φορά έχω αργήσει. Μπαίνω στο ασανσέρ και βρίζω ταυτόχρονα γιατί δε μπορώ να βρω μέσα στην τσάντα μου το κινητό μου που χτυπάει σα λυσσασμένο! Ξαφνικά ακούω πίσω μου μια φωνή... μην αγχώνεσαι.. Όποιος είναι θα ξαναπάρει τρόμαξα γιατί νόμιζα πως ήμουν μόνη, γυρίζω και βλέπω απέναντί μου τον πιτσιρικά να μου χαμογελάει γεμάτος αυτοπεποίθηση και να με κοιτάζει με σιγουριά απευθείας μες τα μάτια! Ήταν όμορφος και το ήξερε ο πούστης! "Στέφανος" μου είπε και άπλωσε το χέρι του προς εμένα... κόλλησα!!!!!! Ρε πούστη μου έπρεπε να γίνω 30 για να με κολλήσει στον τοίχο ένα 19χρονο???? "ελπίδα.. συστήθηκα χωρίς να κάνω καμιά κίνηση προς το μέρος του.. "χάρηκα... βρε μικρέ αν δεν κάνω λάθος εσύ δε μας φέρνεις την αλληλογραφία?" (δεν υπήρχε περίπτωση, έπρεπε να τον μειώσω με κάποιο τρόπο... όχι και να μας την φέρει τώρα έτσι το νιάνιαρο!)
Δεν μου απάντησε, απλά μου χάρισε το πιο αστραφτερό του χαμόγελο. Δε μιλήσαμε άλλο... εγώ γύρισα προς την άλλη πλευρά και άρχισα να σκαλίζω αμήχανα το κινητό μου. Και ξαφνικά.. Σκοτάδι! Το ασανσέρ έκανε ένα θόρυβο και σταμάτησε! Black out λόγω υπερφόρτωσης! "και τώρα?" του λέω... "ο θεός άκουσε την ευχή μου" είπε και πριν προλάβω να του απαντήσω ένιωσα την ανάσα του κοντά στο πρόσωπό μου! σ' έχω δει πώς με κοιτάζεις.. Ξέρω τι θέλεις και το ίδιο θέλω κι εγώ! Δε χρειάζεται να πούμε τίποτα άλλο.. «μεγάλα παιδιά» είμαστε άλλωστε."
χωρ... Læs hele novellen
