Χωρίς να ξεχνάμε, πως εγώ κι η Ναταλία παραμέναμε ολόγυμνοι δίπλα στην ξαδέρφη της και τον κολλητό μου.
Η Ναταλία κοίταξε την φίλη της και μετά εμένα... Υστερα έρριξε μια ματιά στον Μανώλη που παρακολουθούσε κι αυτός, ισσοροπώντας μεταξύ αμηχανίας, ενόχλησης για το γεγονός ότι ...έμενε εκτός παιχνιδιού, αλλά και περιέργειας για το πόσο μακριά θα πάει η βαλίτσα. Ξαναγύρισε το βλέμμα της στην Μαρία...
«Τι θα ήθελες να δεις;» τη ρώτησε.
«Ξέρεις...», είπε η Μαρία, διστάζοντας, αλλά όχι πολύ. «Να το κάνετε…»
«Εδώ; Δίπλα σε σένα και στον Μανώλη και με τόσο κόσμο παραπέρα;»
Εμένα δεν με ρώτησε καμία τίποτα. Ε, θα το φαντάστηκαν πως δεν ήμουν σε θέση να πω όχι σε ο,τιδήποτε.
Η Μαρία στράφηκε και έρριξε ένα βλέμμα στον κολλητό μου, με εκείνο το σνομπ ύφος που μπορούν να πάρουν μερικές φορές οι γυναίκες, εννοώντας ...α, είναι κι αυτός εδώ... και ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους. Και να πεις ρε γαμώτο, πως ο Μανώλης ήταν κανένας που δεν βλεπότανε. Αντικειμενικά, ήταν πιο ωραίος, γυμνασμένος και στυλάτος από μένα σίγουρα. Εγώ είχα και μια μπυροκοιλίτσα που σίγουρα δεν αποτελεί μαγνήτη για 20χρονες πιτσιρίκες.
Ο Μανώλης ακούστηκε για πρώτη φορά μετά από ώρα, χασκογελώντας, προσπαθώντας να ακουστεί άνετος. «Αν θέλετε να παίξετε, μην ανησυχείτε. Θα έχω εγώ το νου μου κι αν δω να πλησιάζει κανένας περίεργος θα σας ενημερώσω.»
Γι αυτό τον αγαπούσα τον κολλητό μου. Καρντάσης πραγματικός. Σου λέει, εντάξει, εμένα δεν με πάει απόψε, αλλά γιατί να κάνω χαλάστρα στον Λεωνίδα που έχει ρέντα; Μιλάμε για σεμινάριο αλτρουϊσμού ο Μανώλης.
Το μπαλάκι ήταν τώρα στη Ναταλία. Εκείνη κ... Læs hele novellen
