Της είπα ότι ήταν ευκαιρία και να ξεφύγουμε απ τη πόλη, και να έχουμε μια διαδρομή όπου θα μπορούσαμε να μιλάμε και στο πήγαινε και στο έλα. Δεν της είπα που θα πηγαίναμε, μόνο ότι θα γυρνούσαμε τη Κυριακή το απόγεμα. Με τα πολλά δέχτηκε, και σήμερα το πρωί, πέρασα και την πήρα απ το σπίτι της.
Είχε μια τεράστια σακ βουαγιάζ μαζί της.
«Τι είναι όλα αυτά» τη ρώτησα... «για δυο μέρες φεύγουμε..»
«Δεν μου είπες που πάμε και προετοιμάστηκα για όλα..»
Γέλασα με τη καρδιά μου, φόρτωσα τη σακ βουαγιάζ δίπλα στο σάκο μου και ξεκινήσαμε. Βγήκα στην εθνική για Αθήνα και πάτησα το γκάζι.
Η Έλενα, άνοιξε τη τσάντα της κι έβγαλε ένα CD, το οποίο έβαλε στο στερεοφωνικό. Άπλωσε τα πόδια της πάνω στο ταμπλό και σιγοτραγουδούσε... «Δεν θα μου πεις που πάμε, τώρα που μ έχεις εδώ;»
«Θα δεις...» της είπα και συνέχισα να οδηγώ.
Μετά από καμιά ώρα είχαμε φτάσει στη Ραψάνη και έστριψα προς το βουνό. Η Έλενα με κοίταξε με απορία κι εγώ της είπα «υπομονή» Ο δρόμος έγινε χωμάτινος μετά από λίγο και το τζιπ ταρακουνιόταν και η Έλενα αναγκάστηκε να σηκωθεί στη θέση της και να κρατηθεί απ τις λαβές. Μετά από μισή ώρα φτάσαμε στην άκρη ενός δάσους και λίγο πιο κει σ ένα πέτρινο σπίτι.
Πάρκαρα και την παρότρυνα να έρθει μαζί μου. Ανεβήκαμε στη βεράντα... «και τώρα.. γύρνα και δες από πού ήρθαμε»! της είπα και την έπιασα απ τους ώμους. Η μέρα ήταν καθαρή και μπορούσες να δεις τη Σαλονίκη στο βάθος ν αχνοφαίνεται και το Αιγαίο ν απλώνεται μπροστά μας σα χαλί.
Η Έλενα έφερε το χέρι της στο στόμα και τα μάτια της άνοιξαν προσπαθώντας
να αφομοιώσουν όλη τη θέα και την απίστευτη ομορφιά. Πλησίασα περισσότερο και την αγκάλιασα από πίσω ακουμπώντας το κεφάλι μου στον ώμο της και έμεινα κι εγώ να χαζεύω μαζί της. «Είναι που είναι ζωγραφιά αυτό που βλέπω.. γίνεται ακόμη πιο ωραία όταν τη μοιράζεσαι με κάποιον...» της ψιθύρισα. Σήκωσε το χέρι της και μου χάιδεψε το μάγουλο...
Ξεκλείδωσα τη πόρτα, εξηγώντας της πως ... Læs hele novellen
