Η αλήθεια είναι ότι ο Μπάμπης είναι αγνό παιδάκι, κλασσικός χωριάτης, όχι στην συμπεριφορά, αλλά στο ότι δεν μιλάει πολύ, ντρέπεται κτλ.
Είχα να τον δω από τα 18 μου που έφυγα για την Αθήνα όταν πέρασα στην σχολή (τώρα είμαι 24), δηλαδή, κάπου στα 5 χρόνια. Την ημέρα που θα ερχόταν είχα πει στους φίλους-ες μου να μην τον αποπάρουν γιατί είναι ευαίσθητο παιδί και άμαθο στις μεγαλουπόλεις.
Χτύπησε το κουδούνι. Όταν άνοιξα είδα έναν μελαχρινό άνδρα, όχι αγόρι, Άνδρα, να στέκεται στην πόρτα. Φορούσε μαύρο πουκάμισο και μαύρο παντελόνι με ζώνη με ασημένια αγκράφα τετράγωνη. Αν είχα πέος σίγουρα θα καύλωνε εκείνη την στιγμή.
- «Γιωτάκι!», είπε με την παιδικότητα του και με αγκάλιασε.
Είχε λίγο κοιλίτσα αλλά όχι, δεν ήταν χοντρός, ούτε καν παχουλός. Τον γνώρισα στο αγόρι μου και στους φίλους μου οι οποίοι τον συμπάθησαν αμέσως και τον έκαναν να νιώσει άνετα. Εγώ σε κάθε ευκαιρία γέλιου έπιανα το μπούτι του… τι με είχε πιάσει; Ήταν ξάδερφός μου! Μου φαινόταν αδιανόητο να γαμηθώ με τον Μπαμπίνο μου, το παιδί που παίζαμε μπάλα στο χωριό και ακούγαμε την λέξη γαμήσι και αναρωτιόμαστε τι είναι.
Κοίταξα το πρόσωπό του μπας και μου φύγει αυτή η ανωμαλία, αλλά το μάτι μου έπεσε στο αντρίκιο δασύτριχο στήθος του. Δεν ήταν πολύ τριχωτός, όσο μπορεί να είναι ένας 21άρης. Όταν έφυγαν οι φίλοι μου, του έπιασα συζήτηση αν είχε κοπέλα κτλ. Εκείνος είπε με συστολή ότι ντρεπόταν να πλησιάσει κοπέλες και ήταν παρθένος! Δεύτερο σοκ! Τέτοιο αντράκι παρθένος; Κάτι έπρεπε να κάνω.
Αν και το μουνάκι μου έσταζε για να ικανοποιήσει το συγγενικό καυλί, το πρόβλημα ήταν ένα: ήταν ξάδερφος μου. Δεν ξέρω… ανώμαλη δεν υπήρξα ποτέ έτσι. Τελικά, καθόταν στο σαλόνι ενώ δεν είχε αλλάξει ακόμα. Εγώ του έριχνα κλεφτές ματιές. Παρατήρησα ότι είχε πάρει αντρίκια χαρακτηριστικά πι... Læs hele novellen
