Με λένε Λεωνίδα και η ιστορία που θα σας αφηγηθώ είναι πέρα για πέρα αληθινή και συνέβει την περίοδο που πήγαινα 2 Λυκείου.
Είχαμε μόλις μετακομίσει Αθήνα με τους γονείς μου και τον αδεφό μου λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων του πατέρα μου. Εγώ ήμουνα 16 χρονών και ο αδερφός μου μόλις είχε τελειώσει το λύκειο οπότε βρισκόταν σε αναμονή καθώς περίμενε τις βάσεις των σχολών.
Οι γονείς μου πάντα θεωρούσαν σωστό να πηγαίνουμε σε ιδιωτικά σχολεία αλλά λόγω της λήξης της περιόδου των εγγραφών αναγκάστηκα να πάω για ένα έτος στο λύκειο της περιοχής.
Για μένα ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία η φοίτηση σε ένα δημόσιο σχολείο και όπως αποδείχθηκε αποτέλεσε και μια εμπειρία ζωής.
Εδώ να προσθέσω ότι ήμουν ένα αρκετά όμορφο και γλυκό αγόρι με κανονικό προς το γυμνασμένο σώμα καθότι απο μικρός έκανα κολύμβηση. Λόγω των απαλών χαρακτηριστικών μου και κάποιας ντροπαλής συμπεριφοράς που με διέκρινε είχα πέσει κάποιες φορές θύμα πειραχτικών σχολίων απο άλλα συνομήλικα αγόρια.
Στο σχολείο που πήγα η κατάσταση ήταν πολύ διαφορετική απο τα ιδιωτικά που είχα συνηθίσει.
Κλίκες, "μάγκες", τσιγάρα κτλ ποτέ δε με είχαν τραβήξει και εδώ τα είχα συναντήσει όλα αυτά συγκεντρωμένα.
Τα πειράγματα ήταν πολλά και καθώς το οικονομικό μας status ήταν γνωστό η πρόκληση για τους άλλους ήταν μεγαλύτερη.
Υπήρχε μια παρέα 4 ατόμων που ήταν τ αλάνια του σχολείου. Ο αρχηγός τους ο Δημήτρης κι ακόμη ένα απο αυτούς πηγαίνανε στη 3 λυκείου. Ήταν ο Δημήτρης,ο Κώστας, ο Κυριάκος και ο Γιώργος γνωστοί για τις φασαρίες που προκαλούσαν και για τις πολλές γκόμενες. Αυτοί ήταν που με ενοχλούσαν περισσότερο απ όλους. Με φλέρταραν ειρωνικά και με βρίζανε.
Μια μέρα που ο Δημήτρης συνέχιζε τα ηλίθια πειράγματα του αποφάσισα να υψώσω το ανάστημα μου μπροσά σε όλες αυτές τις προσβολές και όταν με ρώτησε χλευαστικά αν η μάνα μου είναι περήφανη που γέννησε ενα "κοριτσάκι" τόσο γλυκό εγώ του απάντησα οτι τουλάχιστον ξέρω ποιος είναι ο πατέρας μου.
Ποτέ δεν τον είχα δει τόσο νευριασμένο, ήταν σ... Læs hele novellen
