Ο Στέφανος ήταν ενας άντρας αρκετά ψηλός και ιδιαίτερα γοητευτικός. Ετών σαράντα δυο αυτός και εγω δεκαεφτά.
Κατα τη διάρκεια των μαθημάτων, καθόμουν αντικριστά του σε ενα ξυλινο σκαμπό.
Του απηύθηνα το λόγο πάντοτε στο πληθυντικό.
Ο κύριος Στέφανος, κι εγω το μελετηρό κοριτσάκι που θα είχε λύσει όλες του τις ασκήσεις, θα καθόταν σταυροπόδι και θα τον κοιτούσε με ενα αυστηρά πειθαρχημένο βλέμμα.
Εκεινη την εποχή έτρεμα στην ιδέα οτι αυτός μπορεί και να υποψιαζόταν το πόσο τσιμπημένη ήμουνα μαζί του.
Φυσικά τώρα είμαι σίγουρη οτι το είχε καταλάβει απο την αρχή.
Πολλές φορές διέκρινα ενα περιπαιχτικό τόνο στο τρόπο που μου μιλούσε. Θα μπορούσα να δεχτώ οποιοδήποτε σχολιο του.
Στο κάτω κάτω εγω ήμουν η μαθήτρια και αυτός ο κύριος καθηγητής μου.
Πολλές φορές καθόμουν και παρατηρούσα τα χέρια του την ώρα που ολο και κατι θα έγραφε στα τετράδια μου, τα πουκάμισα που θα φορούσε ,
τα τζην του, τη μυρωδιά που ανέδυε το προσωπό του όταν τύχαινε να ξυριστεί πριν έρθει στο μάθημα .
Θα μπορούσα να κάθομαι εκεί για ώρες ατελείωτες και να τον παρατηρώ.
Αυτός τα καταλάβαινε ολα. Ναι τα καταλάβαινε, γιατι διαφορετικά θα του ήταν αδιανόητο να αρχίσει να απλώνει τα χέρια του πάνω στους μηρούς μου.
Το έκανε πάντα με απόλυτη φυσικότητα-την ώρα που μπορεί να σκεφτόταν η να έγραφε κατι, θα άπλωνε τα χέρι του και θα άρχιζε να με χαιδεύει.
Και εγω θα συνέχιζα να παρατηρώ το τετράδιο μου, σαν να μην υπήρχε αυτο το αντρικό χερι ανάμεσα στα πόδια μου ή σαν να ηταν εκεί η απόλυτα ταιριαστή του θέση.
Μια περίεργη συνωμοσία , την οποία κανείς απο τους δυο μας δε τολμούσε να σχολιάσει.
Το χέρι του εκει ψηλά ανάμεσα στα πόδια μου ήταν μια εικόνα αναπάντεχα αυτονόητη. Θυμάμαι ολοκάθαρα την πρώτη φορά που το έκανε, έτσι ξαφνικά.
Είχα μείνει εντελώς συγκλονισμένη και συγχρόνως απαθής να κοιτάζω αυτό το αντρικό χέρι με τη χρυσή βέρα να με χαιδεύει.
Μέχρι εκείνη την ημέρα πίστευα... Læs hele novellen
