Έχοντας ξεκινήσει φέτος διακοπές από πολύ νωρίς, (ξανά)βρέθηκα στην Αθήνα τις μέρες του πανικού...[τέλη Ιουλίου] με τους πάντες να έχουν κανονίσει "κάπου" να πάνε, βρέθηκα σε αποχαύνωση..
Να πάω με τη -μάλλον βαρετή- δικηγοροπαρέα φίλων στην Κεφαλλονιά; [Εξωτικό φρούτο εγώ σε στημένα "σκηνικά" σαχλοκοσμικότητας...] Να πάω στο εξοχικό μου; [αλλά, πάλι μόνος]...δεν έλεγε.
Το πράγμα σήκωνε ποτό .. και περίσκεψη...
Είπα λοιπόν να πάω στο γνωστό εκείνο μαγαζί που (μερικά από) τα ωραιότερα θηλυκά στην Αθήνα περιφέρουν τη ματαιοδοξία τους, στο γνωστό εκείνο κήπο του Ballth ... που όλοι κοιτούν και κανείς δεν μιλά στο διπλανό του, αν δεν τον ξέρει [γιατί, ίσως, και να του πέσει η υπόληψη] ;-).
Και ήταν εκεί.
Καθόταν σε ένα πεζούλι, δύο πράσινα μάτια να βλέπουν τον πίσω τοίχο του κήπου, και δυό άψογα καλοσχηματισμένα πόδια να ξεπροβάλλουν από μια -ήδη- κοντή φούστα.
" A penny for your thoughts "", της είπα κάνοντας μεγάλη προσπάθεια να ξεκολλήσω τα μάτια μου από το σμιλεμένο στήθος της. Καστανόξανθο μαλλί, μάλλον μακρύ, λεπτή μέση, άψογο στύλ. Και δυό χέρια που προσπαθούσαν να κρύψουν την αμηχανία της.. Ακούμπησα τα δάκτυλα της, καθώς της πρόσφερα τα σφηνάκια που κουβαλούσα, και "τεντώθηκα"...
Οι ρώγες της, μεγάλες σαν κεράσια τσίτωναν το ύφασμα από το σχετικά "σεμνό" μπλουζάκι της, και όσο για τη χαράδρα του στήθους της... κρατιόμουνα με τη βία να μην ψηλαφίσω την κορυφογραμμή της.
Μιλήσαμε αρκετά εκείνη τη βραδιά, δηλαδή το κλείσαμε το μαγαζί, αλλά εμένα το πρόβλημα μου ήταν να καλύψω το φούσκωμα στο λινό παντελόνι μου, που είχε πάρει ανησυχητικές διαστάσεις. Βαριόταν τα πάντα, όλο αυτό το "δήθεν" γύρω της, όπως κι εγώ άλλωστε, είχε πρόσφατα χωρίσει [για μένα η σχέση εδώ και καιρό, είναι "άγνωστη λέξη"], το καλοκαίρι ήταν στο peak του και εκείν... Læs hele novellen
