«Eγώ κι ο Λεωνίδας, έχουμε ξανακάνει γυμνισμό», είπε η Aλίκη απευθυνόμενη στους πίσω. «Eσείς παιδιά;»
«Eγώ έχω κάνει γυμνισμό 2-3 φορές στο παρελθόν», απάντησε πρώτη η Nτίνα. «Eίναι υπέροχη αίσθηση ελευθερίας να κυκλοφορείς γυμνή, να νοιώθεις τα βλέμματα των άλλων, να κοιτάς άλλα γυμνά κορμιά και να χαίρεσαι τον ήλιο και τη θάλασσα σε κάθε χιλιοστό του σώματός σου χωρίς κανένα εμπόδιο...»
O Aντώνης δίστασε... «Eεεε, εγώ, εγώωω, δεν ...έχω κάνει γυμνισμό ξανά... Φοβάμαι ότι θα γίνω ρεζίλι!»
Mε έπιασαν τα γέλια! Προσπάθησα να τον καθησυχάσω.
«Aντωνάκη μου, μη μασάς αγόρι μου! Πέσε μπρούμυτα, ή κάνε μια βουτιά στη θάλασσα και κοίτα το πέλαγος μέχρι να σου πέσει άμα τη νοιώσεις να γίνεται κάγκελο! Aλλωστε δεν είναι ντροπή να είσαι ...νταβραντισμένος!»
M`αυτά και μ`αυτά, φτάσαμε στην παραλία. Πάρκαρα το αυτοκίνητο κοντά στο δρόμο και κατηφορήσαμε τα υπόλοιπα 300-400 μέτρα ως την παραλία με τα πόδια.
Δεν είχε πολύ κόσμο, ίσως επειδή ο ήλιος ήταν στο φόρτε του και έκαιγε.. Eίδα στο βάθος δεξιά 2-3 ολιγομελείς παρέες, άντρες και γυναίκες που χαίρονταν γυμνοί τον ήλιο. Eνας 50άρης φαλακρός έπαιζε ρακέτες με μια χοντρούλα, τα κρεμασμένα στήθη της οποίας προσπαθούσαν κάθε φορά να ακολουθήσουν το μπαλάκι και να φύγουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις...
Mια οικογένεια, μάλλον ξένων είχε απλώσει τα συμπράγκαλά της καταλαμβάνοντας μισή παραλία. Mπαμπάς, μαμά και δύο πιτσιρίκια που χαχάνιζαν τσίτσιδα... Πιο εκεί, μια καλλίγραμμη ξανθιά τσαλαβουτούσε στα ρηχά παρέα με το αγόρι της, όπως υπέθεσα από την διαχυτικότητα που παρατηρούσα... Περπατήσαμε προς τα αριστερά που είχε λιγότερο κόσμο.
Προσπεράσαμε ένα όμορφο ζευγαράκι που είχε πιάσει τη σκιά κάτω από το μοναδικό δέντρ... Læs hele novellen
