Το μονο που φορουσες εκτος απο την μαυρη μασκα ηταν οι δερματινες χειροπεδες στους καρπους των χεριων σου. Το στηθος σου ανεβοκατεβαινε βαρια και οι ρωγες σου ηδη ηταν σκληρες. Αραγε ηταν απο το κρυο που εκανε εκει μεσα ή απο την διεγερση της φαντασιας σου προσπαθωντας να μαντεψεις τι θα επακολουθουσε σε λιγο. Ενιωσες την πρωτη υγρασια αναμεσα στα ποδια σου και την κλειτοριδα σου να παλετται απαλα απο αναμονη.
Με ακουσες να απομακρυνομαι. Πριν προλαβεις να ολοκληρωσεις την φραση σου, "Που πας? Μην με αφηνεις μονη!" ειχα ηδη ανοιξει την πορτα του δωματιου και ειχα φυγει. Εμεινες μονη σου στο ψυχρο δωματιο. Αν και κατακαλοκαιρο τα δυο μεγαλα αιρκοντισιον δουλευαν στο φουλ με αποτελεσμα το κορμι σου να εχει μπιμπικιασει ολοκληρο απο τον ψυχρο υγρο αερα που γεμιζε το δωματιο. Ο φοβος μενοντας μονη σου σε πλημμυρισε.
Σκεφτηκες να το βαλεις στα ποδια. Να τρεξεις οσο το δυνατον πιο μακρια... μακρια απο τον φοβο και την αγωνια σου. Αλλα που να πας? Δεν μπορουσες να δεις τιποτε. Και τα δεμενα στην πλατη χερια σου σε καθιστουσαν ανικανη να κανεις το παραμικρο. Αρχισες να κανεις επιτοπου βηματακια για να καταλαγιασεις την αγωνια και τον φοβο σου, ισως και για να ζεστανεις το κορμι σου. Στην πραγματικοτητα ομως αυτο που εκανες ηταν να ριχνεις ελαφρα το βαρος του κορμιου σου ποτε στο ενα σου ποδι και ποτε στο αλλο. Οι εντολες μου ηταν ρητες. Θα περιμενες εκει ορθια με τα ποδια σου μισανοιχτα.
Ξαφνικα ενιωσες τον αερα του δωματιου να αλλαζει. Καταλαβες οτι ανοιξε καποια πορτα. Αμεσως ακουσες βηματα και θροϊσματα ρουχων. Πολλα βηματα αλλα βαρια αντρικα και αλλα απαλα απο γυναικεις γοβες. Το δυνατο ψυχρο ... Læs hele novellen
