Εγώ εξακολουθούσα να κάνω τον αδιάφορο. Εκείνος πλησίαζε όλο και πιο κοντά!
Σε κάποια στιγμή με άγγιξε με τον ώμο του και γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου...
..Εάν σε ενοχλώ μπορώ να φύγω.
..Μείνε, του είπα, και άπλωσα το χέρι να αγγίξω το εξόγκωμά του στο παντελόνι... το χέρι μου έτρεξε στο πλάι...και αυτό το οποίο έπιανα με άφησε έκπληκτο....
...Αυτός το κατάλαβε και με σαρδόνιο ύφος μου είπε:
...Μαναράκο, είναι 24 πόντους κρέας! Αρκεί να αντέχεις!!!
... Δεν έπρεπε να το πει αυτό! Γενικά με εξιτάρει να με προκαλούν γιατί δεν κολώνω πουθενά!
... Μόνο 24 πόντους? Έχω φάει και μεγαλύτερα του είπα... ενώ η καρδιά μου χτυπούσε ήδη ανυπόμονα για την εξέλιξη...
... Είσαι δηλαδή καλός παίκτης? με ρώτησε...
... Τόσο καλός που μπορώ να σε κάνω να μη μπορείς να πάρεις τα πόδια σου...
... Χμμ, δηλαδή είσαι για σκληρό παιχνίδι...
... Μέχρι τελικής πτώσεως του απάντησα...
... Ωραία, το σπίτι μου είναι στο Κολωνάκι, καβαλάμε ένα ταξί και πάμε σφαίρα.. μου λέει, και χωρίς να τα σκεφτώ τίποτα, βγήκα μαζί του στη Σταδίου.
Μπήκαμε στο ταξί και δεν είπαμε κουβέντα. Έδωσε τον δρόμο στον ταξιτζή και μου είπε να τον συγχωρήσω για λίγο γιατί έπρεπε να πάρει τηλέφωνο ένα φίλο του...
Στο τηλέφωνο μιλούσε μάλλον συνθηματικά, άκουσα λέξεις όπως: - ναι μια χαρά σου λέω είναι - αυτό θα δείξει, - είσαι μέσα? - σε 10 λεπτά ... και έκλεισε χωρίς να πει ούτε γειά..
Είχαμε ήδη φτάσει στο σπίτι του. Ανεβήκαμε με το ασανσέρ σε ένα ρετιρέ διαμέρισμα το οποίο υποδήλωνε την οικονομική του επιφάνεια...
Με το που μπήκ... Læs hele novellen
