Μετά το πρώτο σοκ του ατυχήματος και την επίπονη διαδικασία της προχειρουργικής περιόδου, όλα προχωρούσαν μ' ένα ρυθμό φυσιολογικό, αλλά απελπιστικά αργό.
Οι φίλοι και οι συγγενείς που σαν παρέλαση εξορμούσαν κάθε απόγευμα με σκοπό να μου χαλάσουν την ησυχία.
Η επανάληψη του ιστορικού του ατυχήματος που με είχε εξουθενώσει.
Ο θάλαμος με τα 20 άτομα δεν με χωρούσε.
Οι πρωινές ώρες κυλούσαν χωρίς επισκέψεις, πράγμα απελπιστικά ευχάριστο, αφού μας έδινε τη δυνατότητα να πούμε τις ιστορίες μας με την αλληλεγγύη των ομοίως αναξιοπαθούντων,..
Φυσικά, δεν έλειπαν τα πειράγματα και οι ψευτοκόντρες για τη μελλοντική σεξουαλική μας επαναφορά στον κόσμο των υγιών.
Υπήρχαν βέβαια και μερικοί προνομιούχοι που δεν περίμεναν την έξοδο τους από το νοσοκομείο.
Με διάφορους τρόπους εκτόνωναν την «κλεισούρα» τους.,.
Μια λυγερόκορμη 35 χρονών, μελαχρινή, με μεγάλο στήθος, είχε κινήσει την προσοχή των πιο περίεργων «οικότροφων».
Κάθε απόγευμα την ίδια ώρα, 5 μ.μ., πήγαινε στο τελευταίο κρεβάτι του Θαλάμου και καθόταν με το 17χρονο Θωμά, με το σπασμένο χέρι και τη ρήξη συνδέσμων.
Άλλωστε, οι περισσότεροι από μας δεν είχαμε ονόματα (όχι μόνο για τους γιατρούς), αλλά... διάγνωση των ορθοπεδικών μας προβλημάτων.
Επειδή ήταν ο μικρότερος από μας τον προστατεύαμε, αλλά παράλληλα ζηλεύαμε και την τύχη του.
Εκείνος σεμνός, ντροπαλός, λιγομίλητος, άφηνε την περιέργεια μας να καλπάζει.
Μια μέρα όμως θα λυνόταν το μυστήριο.
Η ωραία άγνωστη ήταν μια θεία του, που «εξυπηρετούσε» τον ανήμπορο Θωμά σε όλες του τις ανάγκες.
«Φαντάζεσαι ένα παλικάρι επάνω στην κάψα του πώς θα αισθάνεται καθηλωμένος στο κρεβάτι;
Δεν κάνω τίποτα παραπάνω από το να τον ανακουφίζω».
Η φράση της με σόκαρέ, εκείνο το απόγευμα που ερχόμενη βρήκε τον ανιψιό της να κοιμάται και ζήτησε παρέα για να περάσει η ώρα της.
Η κυρία Αλίκη, μόνη συγγενής ... Læs hele novellen
